Μια αυθόρμητη κίνηση ενός ανθρώπου με ήθος να φροντίσει ένα εγκαταλειμμένο παιδί ή να πλουτίζει τη ζωή του με τη σχέση που αναπτύσσει με ένα παιδί.
Αυτή η απλή και φυσική κίνηση έχει ανάγκη από σοβαρή και σταθερή επιστημονική παρακολούθηση όμως γιατί οι άνθρωποι έχουμε πολύπλοκα κίνητρα, γιατί δεν είμαστε απλοί και φυσικοί, άλλα θέλουμε άλλα σκεπτόμαστε και άλλα κάνουμε.
Πλησιάζουμε ένα παιδί όπως πολλές φορές και το γεννάμε: για να καλύψει προσωπικά μας κενά, για να μας καταξιώσει κοινωνικά, για να γίνουμε οι σωτήρες του, για να εξουσιάζουμε κάποιον, για να μας ανέχεται κάποιος αναγκαστικά.. ή από επιπολαιότητα νομίζοντας ότι το παιδί είναι ένα φυτό ή ένα ζωάκι που μόνο κουνά την ουρά του ...
Γι αυτό ενώ είναι τόσο ωραίο και φυσικό τα παιδιά να μεγαλώνουν σε οικογένεια ή με ένα ενήλικα που πραγματικά τα φροντίζει, τα ιδρύματα είναι γεμάτα από κακοποιημένα από τους βιολογικούς γονείς τους παιδιά και αρνούνται συνεχώς και άλλες αιτήσεις λόγω έλλειψης χώρου, ενώ ταυτόχρονα οι δομές φιλοξενίας τους έστω και με τις ελάχιστες υπηρεσίες είναι δαπανηρότατες και ασύμφορες για το κράτος. Υπό το βάρος, δε, της οικονομικής πίεσης το κράτος έχει την τάση να κλείνει τις δικές του δομές αφήνοντας την ευθύνη της παιδικής προστασίας σε ιδιωτικές προσπάθειες... με ποιες συνέπειες άραγε;...
Υπολογίζεται ότι για κάθε παιδί χρειάζονται περίπου 1.000 ευρώ το λιγότερο το μήνα...! Αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να επενδύονται σε ένα πολύ καλά εκπαιδευμένο επιστημονικό προσωπικό που θα εκπαίδευε αναδόχους και θα παρακολουθούσε τη διαδικασία της αναδοχής. Σε άλλες προηγμένες ως προς το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας χώρες υπάρχουν στέγες μόνο βραχυπρόθεσμης παραμονής παιδιών που κινδυνεύουν ενώ τα ιδρύματα έχουν αντικατασταθεί πλήρως από ανάδοχες οικογένειες.