Σκεφτόσασταν να σταματήσετε να παίζετε; Κουραστήκατε; Βαριέστε; Δεν σας γεμίζει;
«Για τίποτα απ΄ όλα αυτά. Ναι, το σκεφτόμουνα και το σκέφτομαι. Αλλά απλώς γιατί δεν έχω λόγο να το κάνω πια. Δηλαδή ή θα κάνω πράγματα που γουστάρω πολύ με ανθρώπους που τους γουστάρω πολύ ή δεν θα κάνω τίποτα.
Πάντα άλλωστε ό,τι έκανα δεν το έκανα ούτε για "καριέρα" ούτε για εντυπωσιασμό ούτε για να αποδείξω τίποτα. Έκανα πράγματα που γούσταρα. Αν μου είχανε πει "παίξε τη Μήδεια" θα έλεγα "όχι, ευχαριστώ, δεν θέλω". Γιατί αισθάνομαι, χωρίς φυσικά να υποτιμώ το είδος, πως σαν ψυχοσύνθεση δεν έχω μαζί του καλλιτεχνική επαφή. Φέτος ήμουνα πάρα πολύ τυχερή». Κάνω για πρώτη φορά μονόλογο.
Εγώ σκέφτηκα πως αποφασίσατε να κάνετε μονόλογο γιατί ζηλέψατε. Έχουν ήδη κάνει μονολόγους ο Σταμάτης Φασουλής, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η Νένα Μεντή, η Σμαράγδα Σμυρναίου, η Μίνα Αδαμάκη...- σχεδόν όλη η παλιά παρέα του «Ελεύθερου Θεάτρου» και της «Ελεύθερης Σκηνής»...
«Καθόλου δεν ζήλεψα. Πέρσι που έλεγα "δεν θέλω να κάνω τίποτα" μου είχε πει ο Σταμάτης Κραουνάκης: "Κάνε έναν μονόλογο". Και τι του απάντησα; "Δεν κάνω εγώ τέτοια πράγματα"! Ακόμα γελάει. Όταν, όμως, διάβασα το συγκεκριμένο κείμενο είπα: "Αυτό θα πρέπει να είμαι τρελή για να μην το κάνω". Είναι συγκλονιστικό. Με μια ανατροπή τρομερή στο τέλος».
Μου λέγατε το 2006 πως θα θέλατε να γράψετε πάλι επιθεώρηση και να δουλέψετε με νέους. Κάνατε τίποτα γι΄ αυτό;
«Δεν το έχω ξεχάσει. Θα ήθελα να δημιουργήσω εκτός Αθήνας, στην Τήνο (σ.σ.: η μεγάλη της αγάπη όπου όλο και περισσότερο ζει- έχει σπίτι στα Υστέρνια), μία ομάδα με οκτώ, το πολύ δέκα, νέους ηθοποιούς που δεν θα έχουν τη νοοτροπία "να βγω στην τηλεόραση για να γίνω σταρ" αλλά να τους νοιάζει λίγο περισσότερο το σανίδι. Να τους απομονώνω εκεί όπου είναι ένας τόπος που σε εμπνέει, να δουλεύουμε έξι μήνες τον χειμώνα πάνω στην επιθεώρηση και γενικά πάνω στο θέατρο- και από τη μεριά της συγγραφής- και να ετοιμάζουμε ένα θέαμα που το καλοκαίρι θα κάνει περιοδεία στις Κυκλάδες- όχι σε φεστιβάλ. Με ενδιαφέρει πολύ. Όνειρο ζωής είναι.
Υπάρχουν πράγματα που στις σχολές ποτέ δεν λέγονται- το ξέρω, και σπουδές για θέατρο έχω κάνει και έχω συνεργαστεί με πολλούς νέους ηθοποιούς. Ποτέ δεν λέγεται ότι το θέατρο βασικά είναι αλήθεια. Και όχι πόζα και εντύπωση. Ότι έναν ρόλο πρέπει να τον αντιμετωπίζεις με τη δική σου αλήθεια. Και όχι με τη δική του. Όχι ότι θα κάνεις εσένα. Αλλά ότι θα είσαι εσύ. Και όχι η Λαίδη Μάκβεθ μόνη της. Θα είναι η Λαίδη Μάκβεθ μέσα από σένα. Ότι είναι πιο σημαντικό να παίξεις τη "Χαρτοπαίχτρα" αληθινά από τη Λαίδη Μάκβεθ ψεύτικα».
Αυτό το σχέδιο δεν χρειάζεται χρήματα;
«Ναι. Αλλά ελπίζω πως τα παιδιά θα μπορούν να είναι επιδοτούμενα. Για να μη χρειάζεται ούτε να με πληρώνουν ούτε να τα πληρώνω».
ΙΝFΟ
● «Ζωή σ΄ ελόγου μας» στο θέατρο «Πειραιώς 131» (Πειραιώς 131, τηλ.
210-3450.922).
● «Το μπουφάν της Χάρλεϊ... ή Πάλι καλά» στο θέατρο «Χορν» (Αμερικής 10, τηλ. 210-3612.500)
από τον Νοέμβριο.
«Στην Τήνο ανακάλυψα τι σημαίνει "ζω".
Η Τήνος την έχει σημαδέψει:
«Εκεί ανακάλυψα τι σημαίνει "ζω εκτός θεάτρου". Κάνω ό,τι δεν έκανα ποτέ. Από το να στρώνω το πρωί το κρεβάτι μου και να κάνω το πρωινό μου και να τρώω μέχρι να καθαρίζω το μπάνιο μου για να κάνω μπάνιο, να πηγαίνω να ψωνίζω και να μαγειρεύω για να φάω. Έμαθα τι σημαίνει πληρώνω λογαριασμούς για να μη μου κόψουν το φως και το νερό. Έμεινα σερί ενάμιση χρόνο. Διάβασα, άκουσα μουσική που εδώ δεν προλαβαίνω ν΄ ακούσω, είδα ταινίες που δεν θα έβλεπα ποτέ, μίλησα με τους φίλους μου που είναι εκεί και που έχουν επιλέξει αυτό τον τρόπο ζωής- δεν υπάρχει δήθεν εκεί.
Και βέβαια είναι η φύση. Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω το πέλαγο που είναι σαν να έχει καθρέφτες κάτω, τη Σύρο, τη Γυάρο, την Αττική, το ηλιοβασίλεμα που τον χειμώνα είναι κάτι βιβλικό... Κάθομαι τον χειμώνα, το πρωί, και πίνω καφέ μέσα στο κρύο. Σε κάνει πλούσιο...».
«Δεν μπορώ να πάω στην Επίδαυρο»
Σαράντα χρόνια στο θέατρο έκλεισε πέρσι η Άννα Παναγιωτοπούλου- από το 1968 που τελείωσε τη δραματική σχολή του Εθνικού και εμφανίστηκε με το Εθνικό στην Επίδαυρο, στην «Άλκηστι».
Έχουν πραγματοποιηθεί τα όνειρά σας;
«Εγώ να παίζω στο θέατρο μόνο ήθελα. Και να κάνω τον κόσμο να γελάει. Δεν είχα όνειρα"αχ, να παίξω αυτό, αχ, να κάνω εκείνο, αχ, να γίνω πρωταγωνίστρια, αχ, να γίνω σταρ...". Έλεγα "είμαι τυχερή που έγινα πρωταγωνίστρια γιατί μπορώ να κάνω αυτό που θέλω". Αν έψαχνα γύρω να βρω ρολάκια δεν θα ήμουν ευτυχισμένη».
Ούτε απωθημένα Αριστοφάνη, Επιδαύρου, δραματικών ρόλων έχετε;
«Δραματικούς ρόλους έχω παίξει- και ο μονόλογος που θα κάνω τώρα δραματικός είναι. Ο Αριστοφάνης δεν με ενδιέφερε καθόλου. Ούτε η Επίδαυρος. Αισθάνομαι πως δεν μπορώ να πάω στην Επίδαυρο. Και δεν θα πάω ποτέ με μικρόφωνο. Το έχουνε κάνει αλλά το θεωρώ βλασφημία για το θέατρο αυτό».
Το θέμα της ηλικίας δεν σας απασχολεί;
«Όχι. Έτσι κι αλλιώς έχω μεγαλώσει... Φυσικό είναι. Εξαρτάται πώς το αντιμετωπίζεις. Σε μένα έχει παίξει τεράστιο ρόλο η Τήνος. Έχω πολλές φορές πει "Θεέ μου, σ΄ ευχαριστώ που μεγάλωσα και μπορώ να το κάνω αυτό τώρα"- γιατί νέα δεν θα μπορούσα και το ξέρω πολύ καλά. Από την άλλη, δεν μου λείπει κάτι από αυτά που έκανα όταν ήμουν νέα. Γιατί δεν είμαι πια νέα. Δεν λέω "αχ, γιατί δεν ερωτεύομαι τώρα...". Αφού δεν με απασχολεί αυτό, δεν με νοιάζει κιόλας. Με στενοχωρεί μόνο που μειώνονται τα χρόνια που έχω μπροστά μου.
Σκέφτομαι πόσα χρόνια ακόμα θα ζω, πόσα χρόνια θα μπορώ να δουλεύω με όποιον τρόπο δουλεύω, πόσων χρονών θα είναι η εγγόνα μου όταν φύγω εγώ από τη ζωή...- τέτοια».
Πηγή: www.tanea.gr