Η ταχεία από Θεσ/νίκη - Αθήνα τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα λες και προσπαθεί να παγιδεύσει το χρόνο. Και όλη αυτή η ταχύτητα διαδραματίζεται πάνω σε δύο ράγες! Αρκεί να δοθεί η ώθηση και η κίνηση μπορεί να κρατήσει μέχρι το τέρμα.
Κοιτώντας έξω από το παράθυρο, βλέπω τον κόσμο να περνά τρέχοντας μπροστά από τα μάτια μου. Βλέπω χαμηλά, όπου όλα φεύγουν πάρα πολύ γρήγορα. Λίγο πιο πίσω, τα βουνά ακολουθούν με πιο αργό ρυθμό. Ρίχνοντας το βλέμμα στον ουρανό, πλήρης ακινησία. Έτσι εξελίσσεται η ανθρωπότητα. Στα τρία αυτά επίπεδα. Με 3 ταχύτητες. Με 3 αναπνοές.
Και η διαβάθμιση του φωτός, επίσης κατανεμημένη σε 3. Κάτω, βλέπεις ότι είναι μέρα γεμάτη χρώματα. Στα βουνά, διαγράφονται οι ακτίνες αντανακλώμενες από την Πηγή. Και ψηλά, το άπλετο φως. Ντυμένο το γαλάζιο του ουρανού σου δίνει την αίσθηση ότι ζεις μέσα σ\" ένα Σύμπαν πλήρες. Παντού φως. Ό,που και αν κινηθείς, ο Ήλιος φωτίζει, ζωογονεί. Και εσύ, ο Άνθρωπος γεμίζεις από τη Δύναμή Του και αντανακλάς το δικό σου φως, της ψυχής σου, που ζεσταίνει και αγκαλιάζει το μικρό δικό σου Σύμπαν γύρω σου.
Ακούγεται ξάφνου η μηχανή του τρένου που μου μοιάζει σαν κελάρυσμα νερού. Αισθάνομαι σαν να είμαι μέσα στον ποταμό και κατρακυλώ. Κλείνω τα μάτια μου και νιώθω τη δροσιά του νερού να κυκλοφορεί μέσα μου. Υπέροχη φρεσκάδα αναζωογόνησης! Ως και ο αέρας είναι πιο οξυγονωμένος. Μυρίζει όμορφα. Ταξιδεύω και μέσα μου με τις ταχύτητες που έχει η δύναμη της φύσης: το φως, το νερό, ο αέρας, και απογειώνομαι...
Ανοίγοντας τα μάτια μου, η προσγείωση είναι λιγάκι ανώμαλη. Μέσα στο βαγόνι, ο κόσμος διαφορετικός. Γύρω μου άνθρωποι απομονωμένοι. Ο καθένας ασχολείται με κάτι μόνος του. Ο απέναντί μου σκυθρωπός, διαβάζει εφημερίδα. Αυτή που κάθεται δίπλα μου σερφάρει ατελείωτα στον υπολογιστή της. Εκείνος εκεί στη γωνία κοιτάζει στο πουθενά και βαριέται αφόρητα. Οι άλλοι δύο στην απέναντι γωνία, κοιμούνται ύπνο βαθύ. Απελπιστική χαλαρότητα.
Το βλέμμα ολονών είναι άδειο. Το πρόσωπό τους σκοτεινιασμένο, δίχως χαμόγελο. Ζουν τη ματαιότητα της στασιμότητάς τους. Γι\" αυτούς η κίνηση είναι μηδενική. Ζουν την ακινησία στο κάθισμά τους. Ο αγέρας πνιγηρός εδώ μέσα. Όχι, δεν θα το βάλω κάτω. Το τρένο έχει και άλλα βαγόνια.
Σηκώνομαι και πηγαίνω στο διπλανό. Εδώ, κάτι αλλάζει. Έχει ένα ζευγαράκι που είναι όλο τρυφερότητες. Μία κοκκινομάλλα με πολλά σκουλαρίκια και το mp3 στ\" αυτιά της που απολαμβάνει τη μουσική της. Προς το τέλος, δύο χοντρούλες κυρίες που κουτσομπολεύουν ασταμάτητα γεμάτες κέφι. Στην άκρη, δυο μουστακαλήδες που παίζουν χαρτιά και αγωνίζονται να νικήσουν. «Να, μια άλλη πλευρά της ζωής», λέω μέσα μου και συνεχίζω στο επόμενο βαγόνι.
Εδώ πια, μπαίνω στον κόσμο της χαράς. Είναι γεμάτο παιδιά που παίζουν, γελούν, χαίρονται, χαλούν τον κόσμο. Οι γονείς κάνουν παρέα μεταξύ τους και γίνονται φίλοι, ορμώμενοι από την ευκολία που έχουν τα παιδιά τους να δημιουργούν σχέσεις με αγνώστους και μοιράζονται χαρές και λύπες. Βρίσκουν κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους από το πουθενά, μετατρέπουν τη δυσκολία της επαφής σε απλή και όμορφη επικοινωνία.
Και εγώ, παίρνω το μήνυμά μου. Γίνομαι παιδί και αποφασίζω να μοιραστώ την ομορφιά που ζω μέσα μου με τους κατσούφηδες γύρω μου. Τρέχω και παίρνω γλυκά και αναψυκτικά από το κυλικείο. Επιστρέφω στο βαγόνι μου και αρχίζω να κερνάω. Στην αρχή, με κοιτούν περίεργα , σαν να μου σάλεψε το μυαλό. «Μα, μου σάλεψε», λέω από μέσα μου. «Αλλά όχι με τη σημασία που του δίνετε εσείς. Έχετε ακούσει για τους κατά Χριστόν σαλούς; Να, κάτι τέτοιο έχω πάθει και εγώ. Τώρα θα σας δείξω τι ωραίο που είναι να είσαι χαρούμενος. Τι απλό που είναι να νιώθεις Άνθρωπος συνδεδεμένος».
Μερικοί αρνούνται και να κεραστούν ακόμα στην αρχή. Τρομάζουν μην τους δηλητηριάσω ή αισθάνονται εγωιστικά ότι θα μου είναι και υποχρεωμένοι. Το ότι κατανοώ αυτά που σκέφτονται, μου δίνει μεγάλη ελευθερία και συνεχίζω. Κάνω χιούμορ με τον πρώτο, ο οποίος δεν με καταλαβαίνει και η έκφρασή του γίνεται ακόμη πιο επιφυλακτική. Ο δεύτερος όμως σκάει στα γέλια και μου ανταποδίδει το αστείο. Ο τρίτος με ευχαριστεί για το κέρασμα και αρχίζει να μου εξιστορεί δικές του περιπέτειες. Σε λίγο, σχεδόν όλοι έχουν δημιουργήσει ένα σύνδεσμο μαζί μου, εκτός από έναν - δύο.
Τους καλώ να παίξουμε όλοι μαζί ένα παιχνίδι παντομίμας και το βαγόνι μετατρέπεται σ\" ένα μικρό θέατρο όπου κυριαρχεί το κέφι που πηγάζει από το πνεύμα και κινητοποιεί τη ραθυμία του σώματός μας.
Όταν το τρένο φτάνει στην Αθήνα, έχω αποκτήσει δέκα φίλους ακόμα. Ο κάθε ένας έχει να μου προσφέρει κάτι πολύ σημαντικό. Και αυτό γιατί άπλωσα τις ακτίνες μου μέχρι τις καρδιές τους. Έδωσα, ακριβώς ό,τι πήρα. Χωρίς να κρατήσω ούτε σταγόνα για το εγώ μου που θέλει να κρύβει και να απομονώνεται. ΑΠΛΩΘΗΚΑ. Αυτό εξ\" άλλου δεν είναι η Χαρά;
ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ