Η εικόνα μιας τέφρας που σκεπάζει την Ευρώπη είναι από μόνη της χίλιες λέξεις, καθώς ζούμε εδώ και καιρό όλη την σκοπιμότητα του τρόμου, τα σενάρια της φτώχειας, την προβοκάτσια, την επιθετικότητα, τη φθηνή δοσοληψία, τα κραυγαλέα συμφέροντα. Αν μπορούσε να υλοποιηθεί όλη αυτή η αρνητικότητα, η στάχτη από τον παγωμένο Βορρά είναι μια πραγματική δραματοποίησή της.
Η Ευρώπη δεν είναι μια οικονομική ένωση. Είναι μια διαδικασία ένωσης σε όλα τα επίπεδα, ένα υπέροχο όραμα συνεργασίας κι όχι μόνον μια ανταγωνιστική δύναμη στον ακατανόητο πόλεμο του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Είναι μια ευρύτερη κοινωνία εν δυνάμει, τόσο εμπλουτισμένη από την πολυπολιτισμικότητά της που κάθε απόπειρα να βληθεί προς όφελος των λίγων είναι, αν όχι καταδικασμένη, τουλάχιστον εκτεθειμένη να κλυδωνιστεί. Δεν γίνεται να πληγώνεις ένα σώμα στο οποίο ανήκεις και να μείνεις αλώβητος.
Η κρίση είναι μια ευκαιρία. Όχι μία. Χιλιάδες ευκαιρίες. Είμαστε μια ήπειρος που έχει παράγει τα πάντα, έχει πονέσει πολύ, έχει μάθει, έχει αλλάξει, έχει περισσότερη αυτογνωσία. Αυτή η δυναμική δεν μπορεί να ανακοπεί από κερδοσκόπους. Μπορεί να ταλαιπωρήσει πολύ κόσμο, αλλά είναι αφύσικο να μην ολοκληρωθεί.
Ως ζωντανά κύτταρα αυτής της διαδικασίας, ας χαρούμε που ζούμε μια εποχή συγκλονιστικών αλλαγών κι ας δούμε τι ρόλο μπορούμε να παίξουμε σε αυτές. Το θέμα μας δεν είναι μόνον αν βάλλεται η Ελλάδα, αλλά ο άνθρωπος, ο ελεύθερος άνθρωπος. Κι εμείς καλούμαστε να πάρουμε θέση, κι όχι να γενικεύουμε κατηγορώντας θεούς και δαίμονες.
Καλούμαστε αυτήν την ελευθερία να την επαναπροσδιορίσουμε. Γιατί και το να καταναλώνεις ασύστολα μοιάζει με ελευθερία. Πώς όμως, αφού σε δεσμεύει;
Η τέφρα μπορεί να κρύψει για λίγο τον ήλιο.... Αν πάψουμε να πιστεύουμε ότι το φως είναι εκεί, αυτή η τέφρα θα γίνει ένα παραπέτασμα που θα μας ταλαιπωρήσει χωρίς λόγο.
Όλοι έχουμε τα ταλέντα μας. Όλοι κάνουμε λάθη. Αλλά είμαστε σε μια καμπή που χρειάζεται να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια και να απαντήσουμε στο ερώτημα: «ποιος είσαι»; Ή μάλλον «ποιος θέλεις να είσαι»;
Δημήτρης Σαββίδης