Η εποχή της αφθονίας στην Ελλάδα έρχεται....
Η αφθονία είναι τρόπος ζωής. Δεν έχει καμία σχέση με την υπερβολή και την στέρηση. Η ίδια η λέξη μας δίνει την ουσία αυτού του τρόπου. Η αφθονία είναι η έλλειψη φθόνου.
Όταν έχουμε αυτά που χρειαζόμαστε για να ικανοποιούμε τις σωματικές, ψυχικές και πνευματικές μας ανάγκες σε μια ισορροπία, δεν έχουμε κανέναν λόγο να φθονούμε τον άλλον και τα αποκτήματά του. Ο φθόνος έρχεται όταν νιώθουμε κατώτεροι, υποβαθμισμένοι, στερημένοι, ανικανοποίητοι, αδηφάγοι...
Και μπορεί να θεωρηθεί λογικό όταν είναι κανείς φτωχός, μεροκαματιάρης, αγράμματος, χωρίς πρόσβαση στα αγαθά και τις υπηρεσίες. Έτσι όμως κινδυνεύουμε να ταυτίσουμε την ανάγκη για μια καλύτερη ποιότητα ζωής με τον φθόνο.
Χωρίς να θέλω να κρίνω οποιονδήποτε για τις επιλογές του (γιατί άλλωστε, αφού κρίνεται ήδη μόνος του με το που ακολουθεί αυτές τις επιλογές), το κυνήγι της απόκτησης τροφοδοτείται από τον φθόνο. Το ότι δανείζεται κανείς για να αποκτήσει αυτά που θέλει, χωρίς μέτρο, το ότι εκμεταλλεύεται καταστάσεις και ανθρώπους για γρήγορο πλουτισμό, το ότι ξοδεύει σε ένδειξη κύρους και κυριαρχίας είναι λίγες από τις χιλιάδες επιλογές που κάνουμε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποδείξουμε την κακώς εννοουμένη αξία μας.
Ούτε λόγος αν όλα αυτά μας κάνουν ευτυχισμένους. Είναι αλήθεια πως δε μπορείς να ευτυχήσεις όταν βολεύεις το δικό σου παιδί και αδιαφορείς για το παιδί του διπλανού σου. Δε γίνεται. Την αγάπη δεν μπορείς να την τεμαχίσεις και να τη στρέψεις μόνον στους ημέτερους. Ή αγαπάς αυτόν τον τόπο και θέλεις να προοδεύσουν όλοι μέσα σε αυτόν ή πας να σώσεις τον εαυτό σου και τελικά τον χαντακώνεις στο φαύλο κύκλο των συγκρούσεων.
Με τη φράση «η εποχή της αφθονίας στην Ελλάδα έρχεται» θέλω να εστιάσω στις δυνατότητες που προκύπτουν από την κρίση (που δεν είναι οικονομική, βλ. αντίστοιχο άρθρο στο Δοκιμιακό Λόγο) χωρίς να παραβλέπω τα προβλήματα. Και οι δυνατότητες αυτές είναι ατομικές και κοινωνικές.
Η λιτότητα για την οποία μας μιλάνε εδώ και χρόνια είναι ευλογία, δεν είναι κατάρα. Και την εννοώ με την έννοια του μέτρου που καλείται να βρει ο καθένας. Του μέτρου ανάμεσα στη στέρηση και την υπερβολή.
Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά πόσο λογικό είναι να χρησιμοποιείς τζιπ στην πόλη, να αφήνεις στο εστιατόριο τα πιάτα μισογεμάτα, να αγοράζεις παραπάνω απ\" όσα χρειάζεσαι, να πουλάς την ψήφο σου για μια θέση στο δημόσιο εις βάρος όλων των συνανθρώπων σου, να κλέβεις ένα κράτος με τη δικαιολογία ότι σε κλέβει, κ.α. που θα μπορούσαν να γραφούν σε πολύτομη εγκυκλοπαίδεια με τίτλο «Καθημερινές συνήθειες που υποβαθμίζουν εμένα και την χώρα μου»...
Αναγνωρίζω πως οι αλλαγές πάντα έχουν κόστος. Αλλά τα τελευταία χρόνια, επειδή η εργασία μου (αμοιβόμενη και εθελοντική) μου επέτρεψαν να γνωρίζω έναν ευρύτατο κύκλο ανθρώπων, σπάνια άκουσα φράσεις ευγνωμοσύνης. Όλοι είναι θυμωμένοι, απογοητευμένοι, αγχωμένοι, συγχισμένοι γιατί κάποιοι άλλοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, γιατί ζούμε σε μια πανέμορφή χώρα που καταστρέφει τον ίδιο της τον πλούτο και κάνει την καθημερινή μας ζωή αφόρητη, γιατί όταν μιλάμε για Έλληνα προσδιορίζουμε τον όρο μόνον με αρνητικά χαρακτηριστικά.
Πραγματικά δεν ξέρω με τέτοιου είδους απόψεις και βιώματα, αν μπορούσαμε να έχουμε άλλη τύχη από αυτήν που μας βρήκε. Είναι ή δεν είναι, λοιπόν, ευκαιρία να δώσουμε νέα διάσταση στον όρο Έλληνας; Όχι αυτού, που σύμφωνα με το γνωστό ανέκδοτο, θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονά του. Αλλά εκείνου του σκεπτόμενου ανθρώπου που μαθαίνει να συνδέει τα πράγματα και τις καταστάσεις.
Η ίδια η ζωή μας διδάσκει ότι όλα αλληλεπιδρούν. Μόνον στο μυαλό μας πιστεύουμε το αντίθετο. Κι έτσι, ενώ κάνουμε αρνητικές επιλογές περιμένουμε θετικά αποτελέσματα. Ή, ακόμα χειρότερα, ανάλογα με το περιβάλλον αλλάζουμε πεποιθήσεις και συμπεριφορές, κομματιάζοντας τον εαυτό μας και έτσι και την πατρίδα μας.
Για να νιώσουμε την εποχή της αφθονίας στο πετσί μας πρέπει να περάσουμε από μια πολύ μεγάλη δοκιμασία, σχεδόν άγνωστη στην κοινωνική μας ζωή: τη συνεργασία για το κοινό καλό. Απλό δεν ακούγεται; Λογικό; Κι όμως, αυτή τη συνεργασία την αρνούμαστε κάθε μέρα. Ε, λοιπόν, το πληρώνουμε ακριβά αυτό! Το αξίζουμε πραγματικά, να δούμε έναν άλλο κόσμο κάνοντας άλλες επιλογές.
Ο Έλληνας είναι ο κάτοικος της χώρας του Φωτός. Το σκοτάδι (μικρά ψέματα, μεγάλες απάτες) είδαμε που μας πήγε. Ας δοκιμάσουμε τώρα και το φως που το έχουμε σε αφθονία!!!
Δημήτρης Σαββίδης
starclassic.gr/article/1196
Η εποχή της αφθονίας στην Ελλάδα έρχεται....
Η εποχή της αφθονίας στην Ελλάδα έρχεται....