Πώς θα ήταν αν ξυπνούσες ξαφνικά στο σώμα ενός άλλου ανθρώπου, με κάποια άγνωστη γυναίκα απέναντί σου να σου χαμογελά, μέσα σε ένα τρένο που δεν έχεις ιδέα πού πηγαίνει, ενώ εσύ το τελευταίο που θυμάσαι ήταν μια στρατιωτική αποστολή στο Αφγανιστάν και να μεταβαίνεις εκεί με ένα ελικόπτερο; Κι αν αυτό δεν είναι αρκετά παράξενο ή απροσδόκητο τότε, πώς θα ήταν, αν μέχρι να καταλάβεις τι σου γίνεται σε αυτό το ξένο σώμα, με την άγνωστη γυναίκα να σου μιλά και να προσπαθεί να κατανοήσει το σοκ σου, το τρένο να ανατινάζεται; Κι αυτό να μη σημαίνει το θάνατό σου, αλλά το ξύπνημά σου στο εσωτερικό ενός σκάφους (;), σαν θάλαμος, όπου είσαι δεμένος με ζώνες ασφαλείας και σου μιλά μια περίεργη γυναίκα ντυμένη στρατιωτικά από μια μικρή οθόνη;
Αυτή είναι η εισαγωγή της ταινίας του Duncan Jones που βάζει τον θεατή απευθείας σε μια πρωτότυπη ιστορία επιστημονικής φαντασίας, γεμάτης ανατροπές και πλοκή που σε ξαφνιάζουν. Source Code ο τίτλος της ταινίας, δηλ. Πηγαίος Κώδικας, το οποίο αποτελεί μια πειραματική μέθοδο αποτροπής του εγκλήματος και στην οποία ο ήρωάς μας, ο στρατιώτης Colter Stevens, βρίσκεται παρά τη θέλησή του.
Φανταστείτε τον τώρα, να αποστέλλεται ξανά και ξανά στο σώμα εκείνου του ανθρώπου, γνωρίζοντας ολοένα και περισσότερο τη γυναίκα απέναντί του και το περιβάλλον του, με σκοπό να ανακαλύψει την βόμβα που ανατινάζει το τρένο, αλλά και τον βομβιστή, έτσι ώστε «να αποτραπεί μια άλλη πολύ πιο εκτεταμένη έκρηξη στην πόλη του Σικάγο». Ο χρόνος πιέζει, η απέναντι κοπέλα γίνεται ολοένα και πιο συμπαθητική μέχρι που την ερωτεύεται, η στρατιωτικός φέρεται ολοένα και πιο περίεργα σα να παλεύει για να μην φανερώσει μια αδυσώπητη αλήθεια, και η πλοκή στήνεται με μαεστρία μέχρι την αποκορύφωση του τέλους.
Αξίζει να αποθανατίσω την αγαπημένη μου σκηνή: είναι η σκηνή που όλα φαίνονται ότι θα τελειώσουν οριστικά και ο ήρωας φιλάει (επιτέλους!) την αγαπημένη του. Ο χρόνος σταματά και όλοι οι επιβάτες, που λίγο πριν παρακολουθούσαν τις αστείες ατάκες ενός γνωστού κωμικού που έτυχε να είναι συνεπιβάτης τους, έχουν μείνει ακίνητοι, γελώντας, καθώς η κάμερα απομακρύνεται από το αγκαλιασμένο ζευγάρι σε μια ύστατη προσπάθεια να δημιουργηθεί μια αιώνια στιγμή!
Εξαιρετικοί ο Jake Gyllenhaal και η Michelle Monaghan, ως ζευγάρι καθώς και η Vera Farmiga η στρατιωτικός που αισθάνεται πως, στο όνομα της πάταξης του εγκλήματος, κάποια όρια ηθικής δεν πρέπει να ξεπερνιούνται. Και κάτι ακόμα: η ταινία παρά τις προδιαγραφές της να παρατείνει τη διάρκειά της, εξελίσσεται γρήγορα και, χωρίς να φλυαρεί, κλείνει άψογα τον κύκλο της, υμνώντας όχι μόνον τον έρωτα, την ηθική, την αίσθηση του καθήκοντος ή την αξία της ζωής. Υμνεί τον ίδιο τον άνθρωπο, αυτόν που κάθεται δίπλα σου πχ. στο βαγόνι ενός τρένου και μπορεί, υπό άλλες συνθήκες, να γίνει ο σωτήρας σου!
Δημήτρης Σαββίδης