Ο δρόµος ενώνει τις γειτονιές του νερού και τα χωριά ανάµεσά τους, το Λιµνοχώρι, το Σκλήθρο, τον Αετό, το Ξινό Νερό, τον Αγιο Παντελεήµονα, και ξεστρατίζει προς το «µυθικό» Νυµφαίο. Κάθε γωνιά αυτού του τόπου, στο νερό ή στη στεριά, έχει να κεράσει τον περιηγητή ξεχωριστές εµπειρίες.
Σε μια επίσκεψη-«αστραπή» στο «τοπ μόντελ» των ευρωπαϊκών χωριών, το Νυμφαίο, έβλεπα ψηλά πάνω από το Βίτσι, κάτω στον κάμπο, να αχνοσχεδιάζονται δύο λίμνες. Φανταζόμουν ότι ήταν η Χειμαδίτιδα και η Ζάζαρη, αλλά δεν ήξερα ποια είναι ποια. Ούτε φανταζόμουν ότι αυτές οι μακρινές κηλίδες νερού ήταν η άκρη ενός υπέροχου κόσμου, που την άλλη πλευρά του οριοθετούσαν άλλες δύο λίμνες, εκείνη των Πετρών και η Βεγορίτιδα.
Ανάμεσά τους και άλλα δυνατά σημεία αυτού του υπέροχου κόσμου, τα χωριά Λιμνοχώρι, Σκλήθρο, Αετός, Ξινό Νερό, Αμύνταιο, Άγιος Παντελεήμων. Όλα, μαζί και το διάσημο Νυμφαίο, εμπλουτίζουν τη γοητεία μιας ανεξερεύνητης περιοχής, γεμάτης ηθικά – φυσικά και ανθρώπινα – τοπία.
Κωπηλατώντας μέσα σε ένα διπλό κανό στη Χειμαδίτιδα, δεν μπορείς να διαλέξεις αν είναι πιο ωραίο το φυσικό τοπίο με τους καλαμιώνες και τα πουλιά που τους έχουν σπίτι τους ή το χαμόγελο του Τάκη που με τόσο καλή αύρα σε ξεναγεί, ή καλύτερα σε μυεί στα μυστήρια του τόπου του.
Ούτε μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι πιο νόστιμες οι υπέροχες γεύσεις που απλώνουν στο τραπέζι σου ο Βαγγέλης, ο Θωμάς, ο Νίκος. Να μαγειρεύεις και να σερβίρεις ένα φαγητό για να το γευθεί ο επισκέπτης και όχι για να τον εντυπωσιάσεις, αυτό είναι νόστιμο.
Αλλά και η παραλίμνια διαδρομή στη Βεγορίτιδα, η ανάβαση στο Νυμφαίο, η βόλτα με άλογα με φόντο το Λιμνοχώρι, το χειμωνιάτικο Σκλήθρο το ξημέρωμα, είναι εκπληκτικά...