Μέρα χωρίς αυτοκίνητο και οι κεντρικοί δρόμοι άδειοι. Μικρές συναυλίες από την Φιλαρμονική του Δήμου. Κόσμος πολύς και η πόλη ολοζώντανη με τα ανοιχτά καταστήματα και τους μικροπωλητές. Περπατάμε στις παράλληλες οδούς της Λεωφόρου Νίκης και η θάλασσα υψώνεται στο τέρμα του δρόμου (τι όμορφο ξεγέλασμα των ματιών!) ενώ ο αυτοκρατορικός Όλυμπος γεφυρώνει τα αντικρυστά μπαλκόνια των πολυκατοικιών.
Ανεβαίνουμε την πλατεία Αριστοτέλους, να ψάξουμε για βιβλία στον Ιανό. Συνεχίζουμε στο νέο πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας και καθώς κινούμε για την Ικτίνου μια εφταμελής μπάντα μας χαρίζει υπέροχη μουσική. Πιο κάτω ένας μοναχικός ακορντεονίστας ζυγιάζει τις νότες του ανάμεσα στο φως και τη σκιά. Κατηφορίζουμε προς το Τίφανυς και μια άλλη πλειάδα μικρών πάγκων ιστορεί τα καλλιτεχνήματα των δημιουργών που στέκονται διακριτικά στο πλάϊ. Το φως είναι δοξαστικό, καθαρό, μες την αέρινη ατμόσφαιρα του Σεπτέμβρη και κάνει την καρδιά μας να ανοίγει τα φύλλα της με ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη. Καθόμαστε για φαγητό και να η γνώριμη γιαγιά που ζητάει από τους συνδαιτημόνες ένα εικοσάλεπτο. Ενταγμένη κι αυτή (η κα Άννα) στη ζωή της πόλης που σφύζει για να θρέψει όλα τα παιδιά της.
Καφέ στον Τερκενλή και το φως φυσάει ακόμα. Διαβάζουμε την διακήρυξη της κίνησης 136 για την εξαγορά της ΕΥΑΘ ΑΕ και την κοινωνική διαχείριση των απορριμάτων από συνεταιρισμούς των ίδιων των πολιτών, καθώς και την προσπάθεια δημιουργίας για ένα συνεταιριστικό κοινωνικό παντοπωλείο της βιος coop. Μες τη λαίλαπα της κρίσης και της γενικευμένης αρνητικότητας, ζούμε μια στιγμή πλήρη από την αλληλεπίδραση των ανθρώπων σε μια πόλη που χαρακτηρίστηκε στους New York Times ένας από τους σαράντα προορισμούς παγκοσμίως για όποιον ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό. Και καθώς η μέρα απογειώνεται και εμείς αφήνουμε πίσω μας το Κέντρο, με τους ποδηλάτες να πλημμυρίζουν τους δρόμους, γνωρίζουμε καλά πως πολιτισμός δεν είναι μόνον η αρχαιότητα και το βυζάντιο. Είναι αυτή η ζωντανή, παρούσα, σε ανοιχτό διάλογο, δημιουργική κοινωνία.
Από τον Δημήτρη Σαββίδη