Η ιδέα ήταν να κάνουμε ένα οδοιπορικό σε έναν προορισμό που συχνά επισκιάζεται είτε από την –πολύ πιο προχωρημένη– Μεσσηνία είτε από την Αχαΐα και την Αρκαδία, δύο νομούς όπου έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα ο χειμερινός τουρισμός. Να περιηγηθούμε στην ενδοχώρα της Ηλείας, μια περιοχή χαμηλών τόνων για την οποία είχαμε ακούσει ότι έχει βουκολική γαστρονομία με πρωταγωνιστή το αγριογούρουνο, μέτριους δρόμους, μάλλον ανεπαρκή ξενοδοχειακή υποδομή, αλλά φανταστική φύση. Έτσι ήταν. Παρότι πριν από δέκα χρόνια ο νομός κατακάηκε, τα δάση του ξαναγεννιούνται. Η Ηλεία, πέρα από το Κατάκολο και την Αρχαία Ολυμπία, είναι εν πολλοίς παρθένα. Διαθέτει τις προδιαγραφές για να μετατραπεί σε πόλο εναλλακτικών μορφών τουρισμού –έχει ποτάμια, καταρράκτες, αρχοντικά κεφαλοχώρια– και να αναπτυχθεί με βιώσιμο τρόπο. Πέρα από την τουριστική (ή μη) εξέλιξή της, πάντως, η χειμωνιάτικη εκδρομή στην Ηλεία προσφέρει ζωντανές εικόνες: Ένα τεράστιο χοιροτόμαρο κρεμασμένο σαν τρόπαιο στην είσοδο ενός κρεοπωλείου. Μια κυρία που κερνάει τους συγχωριανούς μπακλαβά από το παράθυρό της. Έναν Αμαλιαδίτη τσιγγάνο που μπαλώνει με κασσίτερο τα καζάνια που του φέρνουν οι ντόπιοι στο υπαίθριο γανωματάδικό του, στην άκρη του δρόμου.
ΠΕΝΤΕ ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΧΩΡΑ
1. Στα ίχνη του Ηρακλή και του Φόλου
Με την προώθηση δύο φυσικών αξιοθεάτων της Ηλείας, του δρυοδάσους της Φολόης και των καταρρακτών της Νεμούτας, ασχολείται ενεργά μια ομάδα ντόπιων. Αρκετά γνωστό το πρώτο (ένα τεράστιο αυτοφυές βελανιδόδασος ενταγμένο στο δίκτυο NATURA 2000), άγνωστοι στους περισσότερους οι δεύτεροι. Στόχος της ομάδας, που έχει συστήσει και μια Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση («Περιβαλλοντικές Διαδρομές Δράσεις Νεμούτα-Αρχαία Ολυμπία»), είναι «να δείξει τις ομορφιές της περιοχής, να ευαισθητοποιήσει την τοπική κοινωνία σε θέματα φυσικού περιβάλλοντος και ουσιαστικά να προωθήσει τη λεγόμενη “ενδογενή ανάπτυξη”, όπου οι ίδιοι οι κάτοικοι αναλαμβάνουν την προβολή του τόπου», αναφέρει ο Νίκος Σιάκκουλης, εκ των συμμετεχόντων. Μαζί του κάνουμε μια φοβερή βόλτα σε τρεις καταρράκτες (από τους περίπου τριάντα που, όπως μας λέει, υπάρχουν στη Νεμούτα), αλλά και στο ομιχλώδες δάσος της Φολόης με τις γυμνές από φύλλα βελανιδιές. Είναι χειμώνας, ο τουρισμός ανύπαρκτος και η φύση δική μας.