Η τούρκικη τηλεοπτική σειρά «Γιουνούς Εμρέ: το ταξίδι της αγάπης» που προβάλλεται στο Netflix είναι μια μεγάλη έκπληξη. Δεν θα σταθώ στη σκηνοθεσία, τα κουστούμια, τη μουσική και την ιστορία ενός από τους σπουδαιότερους ποιητές της Τουρκίας, αλλά στην ουσία αυτής της ταινίας που αφορά τη μύηση του καδή (δικαστή) Γιουνούς στο μονοπάτι των δερβίσηδων. Ο μωαμεθανικός μυστικισμός εμφανίζεται μέσα από συναντήσεις και ομιλίες του σεϊχη (δασκάλου) Ταπτούκ Εμρέ τον οποίο ενσαρκώνει μοναδικά ο ηθοποιός Payidar Tüfekçioglu.
Ο Γιουνούς (Gökhan Atalay, ο ηθοποιός) αρχικά βιώνει την κλήση για να εντρυφήσει στην αλήθεια του Θεού γιατί αντιλαμβάνεται ως νεοδιοριζόμενος δικαστής στην πόλη Ναλιχάν, ότι υπάρχει μια ανώτερη δικαιοσύνη από αυτήν που με τόση επιμέλεια σπούδασε στην μαντράσα, το ιεροσπουδαστήριο της σαρία (ο ισλαμικός θρησκευτικός νόμος) . Έτσι αρχίζει ένα εσωτερικό ταξίδι γεμάτο από πάθος, αμφιβολία, φυγές και επανασύνδεση μέσα από μια σχέση με τον δάσκαλό του, που αποδίδεται με εξαιρετικό τρόπο ως μια σχέση ύψιστης αγάπης που στοχεύει στην παραίτηση του εγώ και στην ανάδυση του Θεού εντός του ανθρώπου.
Τα τελετουργικά των δερβίσηδων δεν εμποδίζουν καθόλου την κατανόηση από οποιονδήποτε αναζητητή της αλήθειας του υψηλού νοήματος των κινήσεων και των επικλήσεων που γίνονται συλλογικά και κατά μόνας. Παρά την μέτρια μετάφραση, ο θεατής μετέχει σε διδαχές μεγάλης σοφίας όπου η αγάπη και η ενότητα είναι το πλαίσιο για κάθε αναφορά. Οι παραβολές και οι ιστορίες συνήθως αποτελούν προοίμιο για σπουδαία ηθικά διδάγματα, επίκαιρα σε κάθε εποχή και σε κάθε θρησκεία.
Αυτό που πραγματικά συγκινεί σε αυτήν την ταινία είναι η διαδρομή από το εγώ στο εσύ που βιώνει με πολύ πόνο και μεταμέλεια ο Γιουνούς. Από την πολυμάθεια, την εξουσία και την προφανή αλαζονεία του, γίνεται ένας ακόλουθος που ξεκινά την μύηση του απλώς καθαρίζοντας την μονή, κάτι που είναι αφόρητο για την αυτοεικόνα του. Παρόλο που η αγάπη του για τον δάσκαλό του είναι μεγάλη δεν μπορεί αρχικά να αντέξει τη δοκιμασία και εγκαταλείπει το μοναστήρι. Αυτό θα συμβεί ξανά και ξανά, μέχρι να αποκτήσει μια βαθειά κατανόηση του τι σημαίνει σχέση με τον αληθινό εαυτό, τον συνάνθρωπο και τον Θεό.
Υπάρχουν συγκλονιστικές στιγμές άφεσης και εμπιστοσύνης όπου ο φωτισμένος Ταπτούκ ανοίγει εσωτερικά πόρτες στον Γιουνούς δίνοντάς του ένα-ένα τα κλειδιά της αφύπνισής του.
Η ταινία δεν έγινε τυχαία. Φαίνεται αυτό σε όλη την κινηματογράφηση. Στην αρχή πολλές επαναλαμβανόμενες σκηνές και αρκετή δράση δημιουργούν ένα κλίμα ανυπομονησίας, αλλά στοχεύουν να προκαλέσουν το κατάλληλο συναισθηματικό υπόβαθρο. Η ταινία, καθώς εξελίσσονται οι ιστορίες των ανθρώπων μέσα στη δυναμική παρουσία αυτού του σοφού και αγαθού ανθρώπου, όπως ο σείχης Ταπτούκ, καταλήγει προς το τέλος της δεύτερης περιόδου να γίνει ένα μεταφυσικό ποίημα, όπου κάθε τι έχει τη σημειολογία του και τίποτα δεν γίνεται τυχαία, όπως άλλωστε και στην ζωή…
Η ευγνωμοσύνη, η μετάνοια, ο τύπος, η ουσία, η προδοσία, ο έρωτας, η εμπιστοσύνη, η φώτιση, η αφιέρωση, η άφεση, τα θαύματα… στοιχεία που κάνουν την εμπνευσμένη αυτή σειρά να ξεχωρίζει, γιατί ακριβώς δίνει έκφραση στην πραγματικότητα μιας πνευματικής πορείας, που αφορά οποιοδήποτε πνευματικό μονοπάτι. Συγχαρητήρια στους συντελεστές της και είμαι σίγουρος ότι θα δικαιώνονται για πολλά χρόνια αφού κατάφεραν να αποδώσουν το άρωμα μιας θρησκευτικής παράδοσης που μπορεί να συναντήσει την ουσία κάθε παράδοσης και να συνομιλήσει μαζί της…
Σαββίδης Δημήτρης