Το εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Φάληρο, μεταμορφωμένο σε μια ενεργειακή σφαίρα, μεταβαλλόμενη, παλλόμενη, ξυπνάει μνήμες, ορίζει διαθέσεις, διεισδύει. Όλα εδώ μεταφράζονται σε ενέργεια: ήχος, φως, ανάσες.
Ήταν πριν από λίγο καιρό όταν η Ελένη Καλαρά, θα οραματιστεί και θα συλλάβει μια δημιουργική πρόταση, μια σύνθετη πρόταση. Αναζητώντας τον κατάλληλο χώρο, και πάντα υπό το πρίσμα της διερεύνησης κτιρίων, ξεχασμένων και αποκλεισμένων «γιατί έχουν γίνει μαύρες τρύπες» μέσα στον δημόσιο χώρο, θα βρεθεί έξω από το κτίριο του ατμοηλεκτρικού εργοστασίου στο Π. Φάληρο. Το ίδιο το κτίριο θα σταθεί φωτοδότης και εμπνευστής για τον εμπλουτισμό της ιδέας της:
«Δεν χρησιμοποιώ τους χώρους που επιλέγω ως κέλυφος αλλά επιδιώκω την ουσιαστική συνομιλία», θα αναφέρει στην κουβέντα μας, και έτσι η εμβάθυνση στην έννοια της βιομηχανικής κληρονομιάς και η σύνδεσή της με το δημόσιο έργο θα «πρωταγωνιστήσουν» στην ιδέα της. «Αισθάνθηκα ότι η γλώσσα που μπορείς να μιλήσεις για αυτό που δημιουργεί ο χρόνος πάνω σε ένα σώμα εργοστασίου, ένα σώμα μηχανής, είναι αποκλειστικά η εικαστική γλώσσα».
Ολοκληρωμένη η πρόταση θα υποβληθεί στη ΔΕΗ, που με τη σειρά της αμέσως θα την αγκαλιάσει. Άλλωστε πρόκειται για μια ιδέα που κινείται εντός της πρόθεσης του Οργανισμού να προβάλει την κληρονομιά και την ιστορία της, με έμφαση στον πολιτισμό και την Τέχνη. «Δεν είναι διόλου τυχαία αυτή η σύμπραξη και σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά. Εδώ αυτή η πρόταση μας έπεισε απόλυτα, γιατί εκφράζει με έναν ουσιαστικό τρόπο αυτό που λέμε η Τέχνη μέσα σε τέτοιους χώρους. Συχνά τέτοιες δράσεις μπορεί να γίνουν γραφικές ή ακόμα και ρομαντικές – είναι η λατρεία του ερειπίου», αναφέρει η Μαρία Μαυροειδή, Τομεάρχης αρχείων και βιομηχανικής κληρονομιάς της Διεύθυνσης Εταιρικών Σχέσεων και Επικοινωνίας του οργανισμού.
Πρόθεση αρχική να κατανοήσει ο επισκέπτης, να νιώσει και να συναισθανθεί το βάρος της ιστορίας του κτιρίου, να ακολουθήσει τα ίχνη των ανθρώπων που σμίλευσαν την πολύχρονη ζωή του, να αντιληφθεί αυτή την αέναη ροή ηλεκτρικού φορτίου που ενώνει, διατρέχει, διαταράσσει και με έναν αθέατο τρόπο ακολουθεί μέχρι και σήμερα. «Ειδικά όταν συζητούσαμε για τους ήχους πρόθεσή μας βασική ήταν, όταν κάποιος αισθάνεται μέσα στον χώρο και φεύγει, να παίρνει κάτι σαν ψίθυρο μαζί. Σαν κάποιος να του μιλάει», μοιράζεται η Ελένη Καλαρά.