Μια κρίση φαίνεται πάντα να μας υπερβαίνει…Η συγκεκριμένη όμως κρίση που εξελίσσεται σε πλανητικό επίπεδο, έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Η ανθρωπότητα έχει περάσει πολλά, φυσικές καταστροφές, πανδημίες, πολέμους, λιμούς…αλλά η παγκοσμιότητα και η ταχύτητα που χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη εξάπλωση είναι κάτι καινοφανές.

Αυτό το απρόβλεπτο της ζωής που μας αναγκάζει να φυλαχτούμε, να πάρουμε έκτακτα μέτρα και να δώσουμε μάχες που δεν έχουμε ξαναδώσει και μάλιστα μας αναγκάζει όλους, μας δίνει πολύ ενδιαφέροντα μαθήματα. Και «ο μη μαθών, ξαναπαθών» οπότε ας έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά, την καρδιά μας και τον νου μας σε εγρήγορση γιατί είναι ένα πραγματικά δύσκολο και ταχύρρυθμο μάθημα, πάνω όμως στο προφανές.

Είναι προφανές ότι κάθε διαχωρισμός επιφέρει αδυναμία και ασθένεια. Και οι άνθρωποι έχουμε μεγάλη τάση να διαχωριζόμαστε από φόβο και τα ανάλογα ιδιοτελή κίνητρα. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην ιδιοτέλεια που όλοι αναγνωρίζουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και που επηρεάζει καταστροφικά τη σχέση μας με τον εαυτό μας, τους άλλους και την φύση. Δεν είναι τυχαίο που συμβαίνει η εξάπλωση του ιού μαζί με την αναζωπύρωση του κινήματος από τους νέους για την κλιματική αλλαγή. Ή με το προσφυγικό ζήτημα που οφείλεται σε πολέμους και ολοκληρωτισμό. Σα να υψώνεται μια κραυγή που φωνάζει ΦΤΑΝΕΙ!. Σα να γίνεται αλλιώς, αυτό που δεν μπορούν να κάνουν από μόνοι τους οι άνθρωποι. Τους εξαναγκάζει το οικοσύστημα να αλλάξουν. Να συνειδητοποιήσουν ότι όλα είναι ένα και σε ισχυρή, ζωτική αλληλεπίδραση. Ότι δεν μπορεί να έχει κανείς τίποτα εις βάρος κάποιου άλλου. Δεν γίνεται. Νομίζουμε ότι γίνεται γιατί μας διαφεύγει η όλη εικόνα. Δεν βλέπουμε από πού χάνουμε όταν κερδίζουμε με ιδιοτέλεια. Όταν ασχολούμαστε αποκλειστικά με την ευχαρίστησή μας. Η ψυχή μας δεν είναι μια ατομική υπόθεση. Αν πνίγεται, πνίγεται η παγκόσμια ψυχή. Είμαστε μια ταραγμένη ψυχική θάλασσα που δεν μπορεί να διαχειριστεί πια τα προβλήματα που προκαλούμε στους εαυτούς μας.

Λοιπόν, υπάρχουν κάποιες ξεκάθαρες λύσεις που είναι μια άλλη νοοτροπία, ένας άλλος πολιτισμός. Όλοι ξέρουμε την ιστορία με το ένα ξυλαράκι που σπάει και με τα πολλά που δεν μπορούν να σπάσουν. Η ισχύς εν τη ενώσει. Το ξέρουμε, αλλά δεν το συνειδητοποιούμε, δεν το ζούμε. Η ενότητα και η συνεργασία είναι ένα από τα μαθήματα. Σε όλα τα επίπεδα. Να γίνουν ένα το σώμα, η ψυχή και το πνεύμα. Τα πρέπει με τα θέλω μας. Το εγώ με το εμείς. Να γίνουν ένα οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους. Οι λαοί και τα κράτη τους. Η επιστήμη, η θρησκεία, η φιλοσοφία, η τέχνη. Να γίνει ένα η ανθρωπότητα με τη φύση. Επιτέλους να συμβαδίσουμε.

Κι είναι και κάποιες απόψεις που κυκλοφορούν, πιο επικίνδυνες κι από τον ιό  και στις οποίες οφείλουμε να πάρουμε μια ξεκάθαρη θέση. Οφείλουμε να είμαστε σαφείς και συνεπείς ως προς την προσωπική μας εμπειρία, τα βιώματά μας και όχι να αναμασάμε γενικευμένες ή απλουστευμένες γνώμες.

«Όλο αυτό είναι τιμωρία από τον Θεό για τις αμαρτίες μας». Δεν μας τιμωρεί ο Θεός. Θεός τιμωρός δεν υπάρχει και όλη αυτή η ιδεολογία είναι μια ιδεοληψία του διαχωρισμού. Μας έχει κάνει ηθικά ανήμπορους, ενοχικούς και οργισμένους. Ο Θεός είναι αγάπη, δηλαδή ενότητα και μας έχει δώσει τα πάντα. Αυτά τα πάντα είναι στη διάθεσή μας ανά πάσα στιγμή. Δεν χρειάζεται πολύς κόπος, πολύς χρόνος, πολύ άσκηση και ταλαιπωρία για να χαρούμε το γεγονός ότι είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα, δηλαδή αδέρφια. Σε έναν παράδεισο που μπορούμε να διαχειριστούμε προς όφελος όλων. Κι αν αυτό είναι πολύ γενικό, μπορώ να το πω πιο ειδικά: εμείς τιμωρούμε τους εαυτούς μας με το να προσπαθούμε συνεχώς να οικειοποιηθούμε αυτό που δεν μας ανήκει. Η κτητικότητα είναι ύβρις σε έναν κόσμο που δημιουργήθηκε για να τον μοιραζόμαστε με αγάπη. Αν οι θρησκευτικοί ηγέτες δεν είναι σε θέση να δώσουν τα χέρια, οφείλουμε να τα δώσουμε εμείς. Να γεφυρώσουμε εμείς κάθε σχίσμα και κάθε χάσμα.

«Η φύση μας εκδικείται» είναι μια άλλη άποψη που δηλώνει ότι η φύση αντιδρά στις επεμβάσεις που κάνουμε, αλλά το εκδικείται μας ξεγελά. Εμείς εκδικούμαστε τους εαυτούς μας γιατί δεν διεκδικούμε ακόμα την ανθρώπινη φύση μας, που είναι ενταγμένη στη δημιουργία. Είμαστε ένα με τη φύση και ό,τι της κάνουμε είναι ακριβώς ό,τι κάνουμε στον εαυτό μας. Η ανθρωπότητα φωνάζει…Και η φύση φωνάζει. Όποτε διαταράσσεται η αρμονία, η ίδια η αρμονία σε προειδοποιεί. Είχαμε πολλές προειδοποιήσεις αλλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα είναι ήδη μέσα στο σπίτι μας.

«Οι πολιτικοί φταίνε που είναι διεφθαρμένοι και καθοδηγούμενοι να μας χειραγωγούν». Δεν υπάρχουν διεφθαρμένοι πολιτικοί ανεξάρτητα από έναν λαό. Είναι μια άλλη σοφιστεία που μας απαλλάσσει από την ευθύνη μας. Όσο πιο συνειδητοποιημένος ένας λαός, τόσο πιο συνειδητοποιημένοι και οι πολιτικοί του. Το εγώ μας, μας χειραγωγεί συνεχώς, μας χειρίζεται συνεχώς, μας χρησιμοποιεί για να εξουδετερώσει τον μεγάλο του φόβο: της ανυπαρξίας. Στήτω! Ενεργοί πολίτες στην κοινότητά μας, ενεργοί πολίτες στην χώρα μας, ενεργοί πολίτες του κόσμου. Δεν γίνεται να είμαστε αδιάφοροι. Έχει σημασία τι συμβαίνει δίπλα μας και στην άλλη άκρη του πλανήτη. Η Κίνα έπαθε πρώτη. Άραγε έμαθε; Εμείς μαθαίνουμε; Υπάρχουν ελπιδοφόρα μηνύματα. Πρέπει να τα αφουγκραστούμε. Να τα ενισχύσουμε. Να τα υπηρετήσουμε. Πρέπει επειδή το θέλουμε. Επειδή δεν θέλουμε τίποτα άλλο, από τα να ζήσουμε ειρηνικά και χαρούμενοι.

«Οι εταιρίες κάνουν κουμάντο, κέντρα αποφάσεων που ελέγχουν τα πάντα. Είναι όλα κατασκευασμένα, ένας οικονομικός πόλεμος, μια στρατηγική μείωσης του πληθυσμού». Κέντρα απροσπέλαστα με μεγάλο πλούτο και δύναμη. Ιστορίες συνωμοσίας που σε κάνουν να νιώθεις ένα τίποτα σε μια αρένα γιγάντων. Αναρωτιέμαι, αυτές οι εταιρίες πώς έγιναν κολοσσοί; Πώς απέκτησαν τέτοια εξουσία; Υπάρχει πάντα μια καθεστηκυία τάξη. Σε ποιο βαθμό εμείς την έχουμε θρέψει με τις επιλογές μας; Είμαστε όλοι εμείς εντός νόμου και κάποιοι που είναι έξω από τον νόμο; Που κάνουν ό,τι θέλουν; Που πουλάνε κι αγοράζουν και τον Καίσαρα και τον Θεό; Αν θεωρούμε ότι ο καπιταλισμός φταίει, ας αλλάξουμε σύστημα. Έχουμε κάτι άλλο να προτείνουμε; Όχι να προτείνουμε να το κάνουν οι άλλοι. Να προτείνουμε κάτι με τον τρόπο ζωής μας.

Αύριο όλα θα επανέλθουν στην γνωστή μας καθημερινότητα. Κάποιοι άνθρωποι θα έχουν φύγει και όσοι τους έχασαν θα έχουν πιο ζωντανά μέσα τους αυτά τα γεγονότα. Αλλά θα έχουμε μάθει και αυτοί κι εμείς; Θα συνεχίσουμε με το λιγότερο και το άσκοπο ή θα στραφούμε προς το χρήσιμο και του ουσιαστικό; Όχι το ουσιαστικό που ξέρουμε. Το ουσιαστικό που συνειδητοποιούμε και το κάνουμε τρόπο ζωής μας.

Ευελπιστώ ότι αυτό που αποκαλείται κρίσιμη μάζα, δηλαδή ένας ικανός αριθμός ατόμων που χρειάζεται για να αλλάζουν τα πράγματα, να κερδίσει κι άλλους ανθρώπους μέσα από αυτήν την μεγάλη δοκιμασία που είναι και μια μεγάλη ευκαιρία.  Η κρίσιμη μάζα του μαζί…Αν συνειδητοποιήσουμε το μαζί που είμαστε, τότε θα είμαστε όχι μόνον πιο προστατευμένοι αλλά θα υλοποιούμε και άλλη πραγματικότητα: αυτήν που η ίδια η αγάπη ονειρεύεται για μας.

Σαββίδης Δημήτρης
toneiropousyllogatai.blogspot.com