Να ξαναβρούμε τη δύναμη του "εμείς"
Έζησα και μεγάλωσα σε μια εποχή που η άποψη ήταν δικαίωμα λίγων ανθρώπων που είχαν βαθιά εκτίμηση των υπολοίπων. Σήμερα πιστεύω ότι όταν η σκέψη γίνεται άποψη, καταργείται η σκέψη. Βλέπω ανθρώπους να τοποθετούνται πάνω σχεδόν στα πάντα. Άσχετοι άνθρωποι, έχουν άποψη για άσχετα των ενδιαφερόντων και του τρόπου ζωής τους ζητήματα.
Τώρα πια ζούμε μα τρέλα σαν να ΄"ναι η φυσιολογική ζωή μας. Έχουμε γίνει τρελοί άνευ λόγου. Ό,τι δεν καταλαβαίνουμε είναι Τέχνη, ότι δεν φοριέται, είναι πρωτοπορία της μόδας, αυτός που “βγάζει μάτι” είναι ο όμορφος. Τι να πω;
Εξακολουθώ να είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι δημιουργούν μόνοι τους, μέσα από το ελάχιστο, την μαγεία της ζωή τους. Εμείς οι ίδιοι και ο θεός που κρύβεται μέσα μας, ανασταίνει την ζωή μας. Ακούω συχνά γύρω μου όλοι να παραπονιούνται και να δικαιολογούνται: «Αν είχα αυτό, αν είχα το άλλο, αν ήμουν εκεί, θα ήμουν καλύτερα…»
Όλο κάτι τους λείπει για να ζήσουν αυτό που θέλουν. Μα η ζωή είναι και αυτό που μας λείπει. Κάνουμε το όνειρο μας, με αυτό που έχουμε κι όχι με αυτό που μας λείπει… Αρκεί να μη μας λείπει όρεξη για ζωή, αυθεντικό ενδιαφέρον.
Έχω έναν γνωστό μου δικηγόρο στην Νέα Υόρκη, που φεύγει το πρωί, χαράματα από το σπίτι του και γυρίζει σπίτι του το βράδυ με ελικόπτερο. Το μεροκάματό του είναι 150.000 δολάρια. Κάνει μια μυτιά κόκα και κοιμάται. Αναρωτιέμαι… αυτό είναι το ζητούμενο της ζωής; Τα πολλά λεφτά σαν αμοιβή; Σαν καταθέσεις στην τράπεζα; Η καταξίωση που οδηγεί στην απέραντη μοναξιά;
Η σπατάλη του χρόνου στο βωμό της διάκρισης; Για μένα σίγουρα όχι, δεν είναι αυτό το ζητούμενο! Στερεύουμε από ζωή και μαραζώνουμε χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε. Γιατί υποταχτήκαμε στους στόχους μιας κοινωνίας άρρωστης, που θεωρεί ασήμαντο γιά την ζωή μας την γιορτή, την γενναιοδωρία, την παρέα, τη φιλία…
Μια κοινωνία που θεωρεί άχρηστο το «εμείς» και χρήσιμο το «εγώ»!
Μιλώ έτσι, έχοντας ζήσει κι εγώ εποχές που υπήρχαν αρκετά χρήματα στον λογαριασμό μου, αλλά ούτε ήξερα πόσα, ούτε ζούσα αναλόγως… Ήταν η εποχή που η ομορφιά και ο έρωτας μετριόντουσαν με πόντους: Τόσο στήθος, τόσο μέση, τόσο ύψος… Η εποχή που τα σώματα χτυπιόντουσαν ώρες στα γυμναστήρια για να κερδίσουν την ομορφιά… Η εποχή που πηγαίναμε ένα ταξίδι και γυρίζοντας για το μόνο που μιλούσαμε ήταν για τις γόβες, τα μπουφάν και τα ψώνια, για τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια…
Τίποτα άλλο δεν ήταν το μέτρο για το ταξίδι… Μόνο η κατανάλωση… Αυτό οδήγησε μαζικά στα χάπια κάθε μορφής… Χάπια για να αδυνατήσεις, χάπι για να παχύνεις, χάπι για να διασκεδάσεις, χάπι για να κάνεις έρωτα, χάπι για να ξεχαστείς, χάπι για να ξεχάσεις, χάπι για να αντέξεις… Φτάσαμε στο σημείο να ερωτευόμαστε ένα γυμνασμένο μπράτσο, μια σφιχτή κοιλιά, άνα μακρύ πόδι, έναν γοφό αυτών των διαστάσεων… Πάψαμε να ερωτευόμαστε ανθρώπους. Αυτή την ήττα βιώνουμε τώρα.
Το θέμα των ημερών είναι τα τέρατα. Τα τέρατα του θέατρου, της δημοσιογραφίας, της πολιτικής, της μουσικής, του αθλητισμού… τα τέρατα σε κάθε χώρο, ακόμα και στα ανώνυμα σπίτια, που ένας πατέρας τέρας, ένας θείος τέρας, ένας παππούς τέρας μια μάνα τέρας, κακοποιούν τα ανήλικα παιδιά τους…
Άνθρωποι υπάνθρωποι που φορτώνουν κοτρώνες στις ψυχές και τα σώματα ανθρώπων ανήμπορων να αντιδράσουν… Κάθε άνθρωπος ο οποίος έχει υποστεί κακοποίηση πρέπει να ακουστεί, να υπάρχει μια αγκαλιά να ζεστάνει τα ασήκωτα της ζωής του. Οι ψυχές για να θεραπευτούν πρέπει να ελαφρώσουν αυτά τα βάρη που φορτώθηκαν από ακραίες συμπεριφορές άλλων. Κι ελαφραίνει μια ψυχή όταν μοιράζεται το βάρος της.
Ένοχοι είμαστε όλοι. Γίναμε χωρίς να το καταλάβουμε μια κοινωνία Θεατών. Είμαστε θεατές που καταβροχθίζουμε ανήκουστες ιστορίες, συγκινούμαστε, συντρέχουμε τα θύματα, αλλά ούτε περνάει από το μυαλό μας, ότι έχουμε απόλυτη συμμετοχή κι εμείς σε αυτή την κακοποίηση των άλλων. Μίλησα με αρκετό κόσμο αυτές τις μέρες στο τηλέφωνο. Η συντριπτική πλειοψηφία φάνηκε ότι ήξερε τα τέρατα, κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν άρχισαν να πέφτουν στο τραπέζι τα ονόματα. Ξέρανε όλοι τι συνέβαινε στο χώρο τους…
«Μαζί κάνουμε ό, τι καταφέρνουμε»
Νιώθω ότι ήρθε η στιγμή να εγκαταλείψουμε το μεγάλο «εγώ» μας και να ξαναβρούμε την δύναμη του «εμείς», την σημασία και την αξία να ζούμε παρέα, να μοιραζόμαστε το βάσανό μας, να στηρίζουμε αυτόν που αδικείτε ή κακοποιείται, να στηριζόμαστε στον φίλο μας και να του δίνουμε χρόνο να ανοίξει την ψυχή του, να φύγει από μέσα το βάρος που κουβαλάει. Πρέπει να νιώσουμε ξανά ότι τίποτα δεν γίνεται από έναν. Μαζί κάνουμε ό,τι καταφέρνουμε.
Πηγή: in.gr
starclassic.gr/article/na-ksanabroume-ti-dunami-tou-emeisaa
Να ξαναβρούμε τη δύναμη του "εμείς"
Να ξαναβρούμε τη δύναμη του "εμείς"