Στον Άγιο Σώζοντα της Λήμνου

Το εκκλησάκι του Αγίου Σώζοντα στην Λήμνο το έζησα μες τη σιωπή. Οι ώρες που το επισκεπτόμασταν, νωρίς το απόγευμα, ήταν μέσα σε μια ερημιά γεμάτη από άνεμο κι εκείνη τη θάλασσα που απλώνει σε βάθος τα κύματά της καθώς ισορροπούν πάνω στα πλατιά, σαν από πολιτείες βυθισμένες, βράχια. Ένα καμπαναριό και ένα δέντρο που αγναντεύει. Λιτές κάθετες γραμμές σε ένα απέραντο σύμπαν από σημεία και στιγμές.

Ο χώρος του ναού, πλήρης ησυχίας μας καλοδέχεται και η εσωτερική μας κατάσταση συντονίζεται με την άϋλη πραγματικότητα που εποπτεύει. Την πρώτη φορά που εισήλθαμε ήταν στα δεξιά και στα αριστερά της ωραίας πύλης κρεμασμένα τα ιερατικά άμφια και η αίσθηση μιας παρουσίας που τελετουργεί ήταν τόσο έντονη που έφερνε δάκρυα. Έκτοτε αυτή η παρουσία είναι πάντα παρούσα, παρόλο που τα άμφια έχουν απομακρυνθεί.

Κατηφορίζοντας προς το αγίασμα με συνεπαίρνει το τοπίο που αναλαμβάνεται από το άπλετο φως και τον γαλάζιο αέρα. Κι εκεί, σε αυτό το πεντάγωνο κεραμοσκεπές κτίσμα με την παραδοσιακή χειροκίνητη αντλία, γεμίζουμε το τσίγκινο δοχείο και πίνουμε. Και είναι σα να βρισκόμαστε καταμεσής των οριζόντων και να αγιάζονται μαζί μας όλα τα σημεία του βορρά, της δύσης, του νότου και της ανατολής. Και αυτό το πέμπτο σημείο, που τα αγκαλιάζει όλα. Και ενώ το αγίασμα είναι δίπλα στη θάλασσα, εμείς νιώθουμε να είμαστε στην κορυφή ενός ιερού όρους και να λουζόμαστε στο άπειρο. Ευλογημένες στιγμές!

Και καθώς ανηφορίζουμε, δεξιά μας οι πέτρες, αυτές οι ιδιαίτερες σαν αρχαίες, γεμάτες μνήμες πέτρες, μας μιλάνε με σχήματα, αδιόρατες μορφές που δεν χάθηκαν στη ροή του χρόνου αλλά μαρτυρούν ένα πνευματικό μονοπάτι.