Σχολιασμός πάνω στην οικειοποίηση ιερών συμβόλων για λόγους προώθησης μίας κοινωνικής ατζέντας.

Σε κείμενα αναχρονιστικά, με αφορισμούς, εμμονές και αντιπαραθέσεις, ζητήματα υπαρκτικά, βασισμένα στην ανάγκη του ανθρώπου για νοηματοδότηση του βίου του, διασύρονται με επιπολαιότητα και μάλλον, με φαυλότητα περισσή.

Δεν μπορεί προφανώς, κανείς να μπει ανάμεσα στον άνθρωπο, την ψυχή του και την αυθόρμητη σχέση του με την όντως αλήθεια. Πώς να μιλήσεις για την Ανάσταση, την μεταμόρφωση της ύλης σε φως και για τη νίκη ενάντια στη βαρύτητα. Πώς να μιλήσεις για την πίστη στο υπάρχον άγνωστο που κινητοποιεί τη θέληση και δυναμώνει τον νου στην αόρατη σκέψη.

Πώς όμως, να μιλήσεις και για κοινωνικούς εγκλωβισμούς και για ψυχολογικές δεσμεύσεις, για περιθωριοποιημένες δηλ. ζωές. Όλα σημαντικά!!!

Ωστόσο, αυτό που είναι πλέον, δραματικό για όλους μας είναι ότι κάθε κοινωνική επανάσταση θα πρέπει να προτείνει μία αλήθεια. Να ορίζει την έννοια της αλήθειας. Να περιγράφει μία πρόταση ζωής που να υπηρετεί τη ζωή σε κάθε επίπεδο ύπαρξης. Να εγγράφεται σε τροχιά βιωσιμότητας. Τότε θα είναι ασφαλής και θα συμπεριλαμβάνει τη συνέχιση του είδους μας.

Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να χρησιμοποιούνται σύμβολα υψηλής περιεκτικότητας σε παρωχημένες εικαστικά προτάσεις, καταγγελτικές όπως αυτο-ορίζονται ενάντια στη συμβατικότητα της κοινωνίας μας. Γιατί να μην δημιουργεί ο καλλιτέχνης ή ο κάθε νομοθέτης (κοίτα τα τελευταία μεγάλα ζητήματα) έναν νέο πολιτισμό με θυσία εαυτού, με νέα σύμβολα κι εγρηγορότα.

Αντίθετα, αυτό που παρακολουθούμε είναι να χρησιμοποιούνται επιπόλαια όροι, όπως γάμος, οικογένεια, αλλά και εικαστικές εικόνες, οι οποίες εκμεταλλεύονται υψηλούς συνειρμούς στο συλλογικό ασυνείδητο και μάλιστα πριν από τις ιερές ημέρες της πλέον Μυστικής Παράδοσης της Ορθοδοξίας.

Όπως και να έχει, κάποιοι συμβολισμοί ερμηνεύονται “αποκλειστικά” και δεν επιδέχονται προσαρμογές κοινωνικής ατζέντας.

Όποιο νέο κίνημα εκδηλώνεται θα πρέπει να έχει αυθεντική πρόταση ζωής, να έχει προβλέψει τη συνέχεια της ανθρωπότητας με πυρηνικές διαδικασίες και όχι παρενθετικά, να έχει δαμάσει τον θάνατο και να γεννάει από την αυτοπαράδοση των υποστηρικτών του τους συμβολισμούς του. Όχι να διαστρεβλώνει εντός μας το μήνυμα. Αυτό είναι το εύκολο. Αρπάζεις τη δύναμη του άλλου και τη φοράς συμπτωματικά, δίχως να μπορείς να την υποστηρίξεις ουσιαστικά.

Και τέλος…τούτη η αφίσα (Αδέσποτα κορμιά) που προκάλεσε τόση αναστάτωση… είναι τόσο λίγο εκ μέρους μας να μην αντιλαμβανόμαστε τη λαϊκή αποτύπωση μίας παρωχημένης ευρωπαϊκής κουλτούρας, βασισμένης στον σουρεαλιστικό σχολιασμό ψευδο-αναγεννησιακής αισθητικής!!!

Αργυρώ Μουμτζίδου