Σιμόνα Κόσακ: H γυναίκα που σαγηνεύει τα ζώα

“Όταν με ρωτούν ποια είμαι, η απάντησή μου είναι: είμαι κόρη, εγγονή και δισέγγονη” έλεγε η Σιμόνα Κόσακ, καθώς καταγόταν από διάσημη οικογένεια. Ήταν κόρη του Γέζι Κόσακ (ζωγράφου), αδελφή της Γκλόρια Κόσακ (ζωγράφου και ποιήτριας), εγγονή του Βόιτσεχ Κόσακ (ζωγράφου) και δισέγγονη του Γιούλιους Κόσακ (επίσης ζωγράφου), και ανιψιά της Μαγκνταλένα Σαμοζβάνιετς (συγγραφέα) και της Μάρια Παβλικόφσκα-Γιασνοζέφσκα (συγγραφέα). Η Σιμόνα ήταν η μόνη που δεν συνέχισε την καλλιτεχνική παράδοση στην οικογένεια και έγινε επιστήμονας.

Η Κόσακ έγινε βιολόγος, οικολόγος και καθηγήτρια δασικών επιστημών. Εργάστηκε στο Ινστιτούτο Έρευνας Θηλαστικών της Πολωνικής Ακαδημίας Επιστημών στη Białowieża και στο Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών στο Τμήμα Φυσικών Δασών, όπου ήταν διευθύντρια από τον Ιανουάριο του 2003 έως τον θάνατό της το 2007. Ήταν επίσης μία από τους δημιουργούς του απωθητικού UOZ-1, μιας συσκευής που προειδοποιεί τα άγρια ζώα για διερχόμενα τρένα.

Το όνομά της έγινε συνώνυμο με το παρθένο δάσος της Białowieża, παλεύοντας για την προστασία του. Μάλιστα έζησε σε αυτό για 30 χρόνια, σ’ ένα απλό σπίτι, δίχως ρεύμα και νερό, δίπλα στα ζώα. Κι όταν λέμε δίπλα κυριολεκτούμε, καθώς στο κρεβάτι της κούρνιαζε μια λύγκα, ζούσε ένα αγριογούρουνο 500 κιλών που το μεγάλωσε από μωρό, ενώ είχε για pet και ένα κοράκι.

Μια μέρα γνώρισε έναν αναπάντεχο γείτονα μες στο δάσος, έναν φωτογράφο, τον Λεχ Γουίλζεκ με τον οποίο άρχισαν να ζουν μαζί για να γίνουν αργότερα ζευγάρι.

στιγμιότυπο από το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ Simona

Ήταν εκείνος που μια μέρα γύρισε σπίτι κρατώντας ένα αγριογούρουνο μίας μόλις ημέρας. Και το μεγάλωσαν μαζί.

Η Σιμόνα εργαζόταν τότε ως βιολόγος του Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών. Είχε το χάρισμα να επικοινωνεί με τα ζώα και να γητεύει. Όπως τον μίνι εγκληματία Κόρασεκ, το κοράκι της, που έκλεβε χρήματα από τους εργάτες στο δάσος και της τα πήγαινε, έκλεβε βούρτσες, σημειωματάρια, έσκιζε καθίσματα, έκανε ό,τι μπορούσε δηλαδή. Εκείνη αναγκαζόταν κάθε φορά να επιστρέφει τουλάχιστον τα κλοπιμαία. Όμως, η μεγάλη της αδυναμία ήταν η Αγκάτκα, η λύγκα της που τη μεγάλωσε επίσης από μωράκι. Είχε μεγαλώσει και ένα κοπάδι ελαφιών, με το οποίο περπατούσε μες στο δάσος και τη θεωρούσαν μέλος της αγέλης τους.

Με την πάροδο του χρόνου, διάφορα άλλα ζώα εμφανιζόντουσαν στο κρησφύγετο της Σιμόνα δίπλα στο σπίτι: ένα ελάφι που πλησίαζε το παράθυρο και έτρωγε ζάχαρη, ένας μαύρος πελαργός για τον οποίο η Σιμόνα έφτιαξε μια φωλιά σε ένα μπαούλο στο δωμάτιό της, κι ένας σκυλάκος. Το σπίτι της έγινε γρήγορα ένα ζωντανό “εργαστήριο”, στο οποίο η Σιμόνα φρόντιζε ζώα και μάθαινε για τη συμπεριφορά τους.

Αργότερα, η Σιμόνα θα γινόταν ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των άγριων ζώων. Δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατό της, τα βιβλία και οι μελέτες της επανεκδόθηκαν αναζωπυρώντας το ενδιαφέρον γύρω από τη δράση και την προσωπικότητά της. To ντοκιμαντέρ “Simona” από την Against Gravity αφηγείται την απίστευτη ζωή και το ακόμα πιο απίστευτο έργο της.