Είμαστε ένα δίκτυο από σχέσεις

Είμαστε ένα δίκτυο. Υπάρχουμε επειδή συνυπάρχουμε. Η ατομικότητά μας οφείλεται στην συλλογικότητά μας. Το εγώ εκδηλώνεται λόγω του εμείς. Η οικογένεια αποτυπώνει αυτήν την αλήθεια, όπως και κάθε μαζί σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Όταν η ατομικότητα διαχωριστεί ως μια αυθύπαρκτη και ανεξάρτητη οντότητα, τότε βιώνει μια μοναξιά με όλες τις συνέπειες: συνεχής αναζήτηση ταυτότητας, τρομερή ανάγκη του ανήκειν, αντίσταση στη σχέση και στην αγάπη, ανταγωνισμός και έλλειψη ενσυναίσθησης και εν γένει σεβασμού στη ζωή.

Τα δικαιώματα του ατόμου έχουν αξία επειδή συμβαδίζουν με τα καθήκοντα του ατόμου απέναντι στους άλλους. Η συλλογικότητα καθορίζει το δικαίωμα γιατί αφορά την δικαιοσύνη, δηλαδή την δίκαιη αντιμετώπιση όλων από όλους. Είναι η νομοθέτηση πάνω στον ηθικό κώδικα που συνοδεύει τους ανθρώπους από την εμφάνισή τους.

Επομένως το αυτεξούσιο, το αυθύπαρκτο, το αυτάρκες και το ανεξάρτητο είναι έννοιες σχετικές πάντα ως προς τις σχέσεις μας με τους άλλους. Γιατί, είναι άλλο να κάνεις αυτό που αληθινά θέλεις κι όχι επειδή σου επιβάλλεται κι άλλο να πιστεύεις ότι είσαι μια μοναδικότητα που πρέπει να παλέψει βίαια με άλλες μοναδικότητες ή να συμμαχήσει μαζί τους για να επιβιώσει υλικά και ψυχικά.

Το διαδίκτυο είναι μια εφεύρεση που ήρθε να βεβαιώσει με έναν πρώτο τρόπο την ισχυρή αλληλεπίδραση και επικοινωνία που υπάρχει μεταξύ μας και με όλη την δημιουργία. Η επιστήμη ολοένα και περισσότερο ανακαλύπτει αυτήν την πραγματικότητα. Η μύηση το έχει αποκαλύψει στους ανθρώπους εδώ και αιώνες, η δε θρησκεία επιχειρεί να το ζήσει με την έννοια της κοινότητας και της λατρευτικής ζωής των πιστών. Η ίδια η κοινωνία τείνει προς αυτήν την αλήθεια με τις ολοένα και μεγαλύτερες συνεργασίες, που ακόμα βάλλονται από ισχυρά και φαινομενικά αντίθετα συμφέροντα. Η δε τέχνη μας το έχει πει με τους πιο όμορφους τρόπους αποδίδοντας λόγο και σχέση ακόμα και με μια σταγόνα, ένα χρώμα, μία κίνηση, έναν ήχο…

Είμαστε ένα δίκτυο σχέσεων. Αυτό είναι που μας κρατά στη ζωή και όλο αυτό μαζί είναι εκδήλωση του Δημιουργού μας και άρα μέρος του δικού Του Εαυτού. Κάθε μας επαφή είναι μια δυνητική αφύπνιση σχέσης, δεν είναι κάτι που πάμε να δημιουργήσουμε. Όπως αφυπνίζουμε εσωτερικά τη σχέση μας με τον ανώτερο εαυτό μας, έτσι αφυπνίζουμε και τη σχέση μας με τον συλλογικό εαυτό μας. Ο κάθε άλλος συνεισφέρει σε αυτό, γιατί είναι μέλος του ίδιου σώματος που αλληλεπιδρά μαζί μας.

Φανταστείτε λοιπόν ένα τέτοιο δίκτυο να παθαίνει ατομικές ή ομαδικές διακοπές, επειδή εγκλωβιζόμαστε σε μια διαχωριστική αντίληψη ατομικότητας. Και επιχειρούμε να εναντιωθούμε ή και να εξοντώσουμε…Δηλαδή είναι σα να στρέφουμε τα χέρια μας ενάντια στον εαυτό μας και να τον γρονθοκοπάμε. Γιατί το δίκτυο είναι ένας άνθρωπος. Αυτό δεν υποβιβάζει την ατομικότητα. Την βάζει όμως στη θέση της. Γιατί τι αξία έχει η ατομικότητά σου, οι ιδέες σου, οι πράξεις σου αν δεν υπηρετούν αυτό το οποίο σου δίνει ζωή, δηλαδή μια παγκόσμια, ασύλληπτης ευφυίας πλατφόρμα επικοινωνίας και κοινωνίας μεταξύ μας.

Το να είσαι ένα μεταμφιεσμένο εμείς είναι ένας αργός θάνατος. Γιατί αυτό το ψέμα σε κατατρώει. Αν δεν σε περάσει η αγάπη απέναντι, αν δεν διασχίσεις κρατώντας το χέρι κάποιου την απόσταση που ήδη σε ενώνει με τον άλλον, αν δεν ανακαλύψεις ότι είσαι ένα σπουδαίο μέλος ενός θαυμαστού σώματος, όπως όλοι, τότε….ζεις αλλά δεν βιώνεις τη ζωή. Γιατί η ζωή ήταν, είναι και θα είναι μια συλλογική κίνηση αγάπης, αλήθειας και ενότητας….

Σαββίδης Δημήτρης